Toen wij bijna acht jaar geleden aan kinderen begonnen, dachten we na een jaartje of zo zullen wij wel zwanger zijn zeker? Niets dat ons deed vermoeden dat het een moeizaam traject ging worden met IVF en andere obstakels.

IVF -ICSI

Na een jaar en een vals positieve test toch maar eens naar de dokter, die ons geruststelde. “Jullie zijn nog jong en er wordt pas vanaf 2 jaar proberen doorverwezen als jullie beiden nog zo jong zijn.”

Een jaar later nog geen “resultaat”, dus begon de hele mallemolen aan testen, onderzoeken enzovoort. Er werd vrij snel een “oorzaak” gevonden. Wij werden toen geconfronteerd met een dokter die nog nooit gehoord had van medeleven. Dit maakte het voor ons extra pijnlijk… Maar wij weten nu dat de kans dat wij op natuurlijke wijze zwanger zullen worden vrij klein (tot onbestaande) is. De afgelopen jaren waren dan ook een emotionele rollercoaster. De eerste zes jaar, eentje met inseminaties, hormooninspuitingen en 3 IVF -ICSI behandelingen zonder baby als resultaat. Onderweg zijn we de moed al eens verloren, hebben we die toch terug gevonden en hebben we ook al pauzes ingelast. Wij willen doodgraag een kindje, maar je moet ook nog goed voor jezelf zorgen hé!

Proficiat, u bent zwanger!

Onze blijdschap was dan ook heel groot toen IVF 4, bij een nieuwe dokter, een succes bleek te zijn. Toen we de woorden ‘Proficiat, u bent zwanger!’ hoorden, dachten we eerst dat de dokter de verkeerde mensen had opgebeld…

Eindelijk mocht ik een kindje voelen groeien in mijn buik. Uiteindelijk konden we echt uitkijken naar. Uiteindelijk konden we een baby verwelkomen in ons midden. Ik ga niet zeggen dat ik de meest ideale negen maanden zwangerschap heb gehad, maar waarom klagen als we er zo lang opgewacht hebben?

Dat we Warre niet mee naar huis konden nemen, voelde dan ook heel onrechtvaardig aan. Want we eindigden terug met een lege buik én lege handen.

En hebben jullie al kinderen?

Hetgeen dat ongewenst kinderloosheid nog moeilijker maakt, is dat dit een onderwerp is dat toch heel vaak door anderen uit de weg wordt gegaan.

Op een gegeven moment (als je meer dan 5 jaar samen bent of een huis koopt of…) beginnen ook de vragen en opmerkingen te komen. “Amai, zo’n kindje, jij staat daar wel mee, wanneer beginnen jullie er aan?” “En dan is het nu tijd voor kindjes?” Ook het feit dat anderen rondom jou aan kinderen krijgen, maakt het niet altijd even gemakkelijk. Soms zeg je dan wel; “We zijn er aan bezig” of “In de toekomst”.

En dan komen de opmerkingen… “Jullie weten toch hoe het moet?” “Veel oefenen hé!” (vette knipoog) “Niet te veel aandenken, dan gebeurt dit van zelf” (Nu in ons geval is er niet aan denken natuurlijk moeilijk, want alles wordt bij wijze van spreken tot op de minuut gepland in het ziekenhuis…)

Allemaal reacties die er voor zorgen dat er over praten vaak moeilijk is. Zeker als je deze reacties krijgt nadat je al hebt uitgelegd dat er een medische oorzaak is voor de kinderloosheid. In het begin heb ik dan ook heel veel opgekropt, het gevoel gehad dat ik bij (bijna) niemand terecht kon met heel ons verhaal.

Weg uit de taboesfeer

Tot ik vier jaar geleden voor mezelf een beetje een klik heb gemaakt. Als er niet over gepraat wordt, blijft dit onderwerp in de taboesfeer hangen. Ik ben er ondertussen dus heel open over, dus ik vertel over ons IVF traject als mensen mij vragen “Heb jij al kinderen?” Dan zie je die mensen uiteraard wel schrikken van ‘Oei, hoe moet ik hier nu op reageren?’

Sinds onze Warre geboren werd, is het antwoord hierop alleen maar gecompliceerder geworden. Maar ik ben er niet minder eerlijk op geworden. Ik antwoord meestal volmondig: “Ja, maar hij zal voor eeuwig twee dagen oud blijven.”

Als er dan na de nodige troostwoorden wordt doorgevraagd of Warre een broertje of zusje zal krijgen… Dan antwoord ik daarop dat we dit heel graag willen, maar dat dit niet zo simpel is als het voor de meeste mensen wel lijkt. Ondertussen weet ik dat ik hierop weer de blik krijg ‘Hoe moet ik hier nu op reageren?’

Hoe reageren?

Daarin kan ik maar één goede raad geven: probeer die persoon zijn/haar verhaal te laten doen. Gewoon luisteren zonder meer. Dus zonder goed bedoelde raad of succesverhalen van anderen. Zonder zogezegde grappige opmerking, want hier heeft niemand baat bij… Hoe je er het beste op reageert of er mee omgaat zal sowieso voor iedereen een beetje anders zijn. Maar deze hoor ik, bij mensen die in hetzelfde schuitje zitten, steeds terugkomen; luister gewoon en stop met pushen naar informatie.

En vooral, probeer ook niks uit de weg te gaan of mensen te ontzien. Zwangerschap en geboorte hoort bij vele mensen hun leven. Vertel hier gewoon over, maar besef dat het niet voor iedereen even makkelijk is om hier mee om te gaan.

The next best thing

Heb hier dan ook begrip voor, niet iedereen kan altijd even vrolijk reageren, maar ga mensen ook niet sparen of bewust niet meer uitnodigen. Deze momenten horen allemaal bij het leven. En ja, soms doen die pijn, maar soms heb je die momenten net wel nodig omdat ze je hoop of afleiding geven.

Zo ben ik superblij dat mijn broer mij als meter heeft gevraagd voor zijn eerste kindje. Als mijn metekindje mij knuffelt of wanneer we samen op stap zijn, denk ik “You’re the next best thing!”.