Ik had voor vandaag eigenlijk een helemaal andere blogpost voorbereid (maar die komt dan volgend weekend!) Maar toen zag ik op Instagram heel wat posts passeren rond International Bereaved Mother’s Day. Het voelde dus een beetje als een noodzaak om hier vandaag toch even wat over te schrijven.
Beetje geschiedenis
Ik wist niet dat dit bestond, nu ja, vorig jaar was het verlies van onze Warre nog veel te vers. Ik moest hem nog maar een dikke maand missen. Dus moest je het me vorig jaar verteld hebben dat dit bestond, had ik er waarschijnlijk toch nog geen oren naar gehad. Maar ik ging dus even snel op zoek naar het hoe en wat.
Mijn herinneringsjuwelen of mamajuwelen liggen me toch nauwer aan het hart dan ik zelf dacht. Dat heb ik de afgelopen week mogen ontdekken.
Laat me eerst al eens terug gaan naar vorig jaar. Nadat Warre was gestorven, was één van de eerste dingen waar ik aan dacht: “Ik wil graag een asjuweeltje, zodat onze kleine jongen altijd dicht bij me is.”
Waarom geen asjuweel?
Na hier een paar dagen verder over na te denken, vond ik dat toch maar een enge gedachte. Het voelde namelijk aan alsof ik onze jongen zou opsplitsen en dat voelde voor mij heel fout aan. Naar mijn gevoel kon hij zo niet volledig op gaan in de natuur en zou hij dus geen rust vinden. Ik weet dat het misschien een beetje simplistisch of kinderachtig klinkt, maar voor mij moest onze Warre helemaal met de wind mee, naar boven de wolken. Want ik geloof wel in het principe ‘ashes to ashes, dust to dust’.
Een leeg kamertje, propvol spullen, jouw kamer. Dat is ook een beetje hoe ik me soms voel. Leeg, maar ook met zoveel emoties. Verdriet omdat ik Warre niet meer kan vasthouden en zien opgroeien. Schuldgevoelens omdat ik door ga met mijn leven en soms schuldgevoelens omdat ik ook zo vaak stil sta bij hem. Hoop op een tweede kindje, een broertje of zusje, hoop om al die spulletjes die we voor hem kochten, snel te kunnen gebruiken.
Soms overvallen die gevoelens me, door heel logische dingen zoals Warre zijn verjaardag, maar soms ook door heel kleine dingen. En dan kan het mij heel hard en heel snel overvallen. Wat kunnen triggers van die emoties zijn en hoe probeer ik er mee om te gaan?
Toen wij bijna acht jaar geleden aan kinderen begonnen, dachten we na een jaartje of zo zullen wij wel zwanger zijn zeker? Niets dat ons deed vermoeden dat het een moeizaam traject ging worden met ivf en andere obstakels. Hier lees je ons verhaal over ongewenst kinderloos zijn.
Een jaar geleden, exact op dit uur, werd jij geboren…
Na 41 weken lekker warm in mijn buik te wonen, besloot jij dat het tijd was om jouw gezichtje aan ons te tonen. Jij maakte ons toen mama en papa. Wat keken we naar jouw komst uit. Jouw kamertje stond klaar. Jouw bedje hing al vast aan dat van mij. En de autostoel om mee naar huis te gaan, zat al even klaar in de auto.
Negen maanden lang wachtten we ongeduldig af. Telkens zagen we jou groeien bij de consultatie bij de gynaecoloog. Daar konden we genieten van jouw hartslag en de vooruitgang die je maakte. En de laatste vijf maanden mocht ik jouw capriolen voelen in mijn buik. Dus wat keken we naar jou uit!
Maar wie had durven denken dat we na zo lang wachten toch met lege handen naar huis zouden gaan?
Je werd geboren en meteen begon er een rollercoaster aan emoties. Vlak voor je in mijn armen lag, ging er iets mis. De twee seconden dat jouw naakte lijfje op mijn ontblote lijf lag, merkte ik het heel duidelijk… Hier klopt iets niet! Heel mijn hoofd en lijf schreeuwde dat uit. Dus de euforie van daar is onze kleine kangoeroe, werd heel snel een bang afwachten.
Toen ik jou vijf uur later eindelijk mocht gaan bewonderen op Neonatologie, was het heel duidelijk… Jij bent het knapste ventje dat ik ooit heb gezien. Volledig volmaakt. Een grote baby ook (56,5 cm zouden we de dag nadien leren)! Maar terwijl stond ik daar ook met een bang hartje… Jouw lijf was volop aan het vechten om daar te blijven waar je altijd zou moeten zijn; dichtbij mama en papa.
Kleine, lieve Warre, wat ben jij dapper. En wat heb jij gevochten. Twee dagen lang hebben de dokters en wij alles gedaan wat we konden. Jouw kleine lijfje kreeg zoveel medicatie en zoveel goede zorgen. En als het had gekund, was ik geen seconde van jouw zijde geweken. Twee dagen heb je dapper gestreden. Maar de strijd was te zwaar.
Dus nu zit ik hier met tranen in mijn ogen. Ik heb de afgelopen weken jouw eerste verjaardag niet kunnen voorbereiden. Ik heb jou het afgelopen jaar niet zien groeien. Onze dromen voor en met jou zullen we niet kunnen vervullen. Ik heb jou maar twee dagen met liefde kunnen overladen. Er zijn zoveel dingen die ik jou nog zou willen leren en zeggen. Maar er is één ding dat ik kan zeggen: ik mis jou ontzettend hard.
Warre, jij hebt ons mama en papa gemaakt. Ik dacht al jaren te weten wat liefde was, maar jij hebt mij geleerd wat échte, onvoorwaardelijke liefde is. Jij hebt voor altijd een plaatsje in mijn hart, in mijn dromen en in ons huis. Want zoals Kapitein Winokio het zo mooi bezingt in ‘Koesterlied’: “In mijn hart blijf JIJ voor altijd bestaan.”
Lieve kleine kangoeroe, Sterke vechter, Kleine reus, Mama ziet je graag!
Ik ben Marissa, kleuterjuf, getrouwd met K en fiere sterrenmama van Warre*.
Ik deel je graag mijn verhalen over het verlies van ons zoontje en de weg naar het vervolledigen van ons gezin.
