Bevallingsverhaal Lander

Even een trigger warning: Lander werd geboren op 33 weken en verbleef dus ook een paar weken op neonatologie.
Ik weet dat ik dit soort verhalen tijdens mijn zwangerschappen telkens uit de weg ging. Ik werd er namelijk onnodig ongerust van. Als bevallen mama had ik dan weer nood aan erkenning. Dit is dan ook de reden dat ik ons bevallingsverhaal uitschrijf en deze waarschuwing er bij zet!

33 weken echo

Op exact 33 weken, ging ik op controle bij de gynaecoloog. Ik haalde Kevin na zijn werk op, zodat we samen konden gaan baby kijken. Althans, dat dachten we, niets deed vermoeden dat dit de start zou zijn van ons bevallingsverhaal.

De dagen ervoor was onze kleine pruts in mijn buik vrij actief geweest. Dus ik maakte me totaal geen zorgen die dag. Iets dat niet zo vaak voorkwam tijdens mijn zwangerschap, zoals je in vorige blogs kan lezen. Enkele dagen ervoor was hij zelfs zó actief dat ik even bij de vroedvrouw checkte of dat nog ok was, maar die stelde me gelukkig gerust.

Tijdens de echo wilde ons ventje zijn gezicht niet zo graag laten zien, hij bleef maar bewegen. De vorige echo’s liet hij ook nooit echt zijn gezicht zien. Bij Warre hadden we vrij veel duidelijke echo’s, bij deze kleine koala amper. Toen de gynaecoloog het geluid opzette voor de hartslag, dacht ik direct: ‘wow dat gaat snel’. Iets dat de gynaecoloog ook direct beaamde.

Ze vertelde me dat ik aan de monitor moest, maar ze probeerde me ook direct gerust te stellen. Er bestaat blijkbaar zoiets als ‘jogging foetus’, waarbij de baby in je buik voor een korte periode even heel actief is. Dit kon de verklaring zijn voor deze wel heel snelle hartslag.

Aan de monitor

Dus aan de monitor, momenteel nog niet echt ongerust. Hoe langer ik aan die monitor lag, hoe meer er wel vragen komen, want je hoort natuurlijk zelf ook wel de geluidjes en voor mij leek het niet alsof de hartslag van onze kleine koala rustiger werd.

Hoe lang ik daar bij de gynaecoloog aan de monitor heb gelegen weet ik niet zeker. Een half uurtje? Alvast het lijkt op dat moment dat de tijd tergend traag voorbij gaat. We maakten ons nog niet te veel zorgen. De gynaecoloog komt af en toe kijken en vertelt wel dat ze naar het ziekenhuis belt. We hielden de moed er nog in en hadden vooral zoiets van, in het slechtste geval moet ik een nachtje ter observatie in het ziekenhuis blijven. Ik was vooral blij dat Kevin bij mij was en dat hij mee binnen mocht bij de gynaecoloog. (We zijn begin 2022, niet te vergeten, er zijn nog een heleboel coronamaatregelen van toepassing. Op fertiliteit mocht Kevin een half jaar eerder enkel mee voor de eindecho. Al de rest van de consultaties, net als de terugplaatsing heb ik alleen moeten doen.)

Wanneer de gynaecoloog nog eens komt kijken, zegt ze mij dat ze mij toch voor de zekerheid naar het ziekenhuis stuurt. De hartslag is nog steeds niet om laag. Ze stelt me nog steeds gerust en vertelt me dat ze verwacht dat ik waarschijnlijk ter observatie moet blijven. Ze is ook heel eerlijk, het kan zijn dat wij elkaar niet over 3 weken op controle terug zien, maar vroeger. Toch vertrekken we daar met “Hopelijk tot over 3 weken!”.

Hup naar het ziekenhuis

In het ziekenhuis aangekomen, worden we op Spoed ontvangen (want het is ondertussen al na 20u) en snel naar een observatiekamer gebracht op de gang van het verloskwartier. Ook daar moet ik weer aan de monitor. Ondertussen begint er toch een beetje stress in mij op te borrelen. Ik blijf het, anderhalf jaar later, nog steeds heel gek vinden, dat dit in mijn parameters totaal niet te merken was. Mijn hartslag en bloeddruk bleven normaal. Terwijl was het hartje van onze kleine koala bij wijze van spreken overuren aan het doen.

Een normale hartslag van een baby ligt rond 120/130 slagen per minuut (tussen 110 en 150 slagen per minuut vertelt Google me). Lander zat standaard rond 180/190 met af en toe uitschieters tot 220/230.

Rond 21u bellen we even naar mijn nonkel, om er voor te zorgen dat onze hond toch eten krijgt en een plasje kan maken. Dat beestje zit ocharme ook al enkele uren alleen in het donker te wachten op ons. Wij hopen op dat moment nog steeds dat we hier enkel ter observatie moeten blijven of zelfs nog naar huis gestuurd worden.

Dan gaat alles in een stroomversnelling…

Maar niet veel later begeleiden ze mij naar de dienst gynaecologie, waar ik ook mijn uitgebreide 20 weken echo had. De opgeroepen echo-specialist neemt een echo van het hartje van de baby en vertel mij terwijl wat ze allemaal doet. Ze belt ook met de kindercardioloog om te overleggen. Allerlei medische dingen worden mij uitgelegd, maar heel eerlijk op dat moment zijn die aan mij voorbij gegaan. Ik heb vooral het eindbesluit onthouden dat er twee opties zijn. Optie 1: ik moet medicatie nemen (en even in het ziekenhuis blijven) om zo onze koala zijn hartslag te doen dalen. Optie 2 is een keizersnede (met medische urgentie), zodat onze kleine pruts direct behandeld kan worden door de kindercardioloog (op neonatologie).

Bij de eerste optie, moeten we een week of misschien wel langer wachten om te kijken of de medicatie aanslaat. Niemand weet echter hoe lang dit probleem al aan de gang is, want dit werd per ongeluk ontdekt tijdens een routinecontrole. Daarnaast schat de gynaecoloog de baby in mijn buik al vrij groot en ben ik al voorbij de 32 weken. Dus zijn kansen zien er heel goed uit. Bovendien dan kan er na een keizersnede rechtstreeks aan zijn hartprobleem gewerkt worden.

Niet veel later zijn wij dan ook spoedopvang voor onze hond aan het regelen, word ik klaar gemaakt om naar het operatiekwartier te gaan en komt mijn gynaecoloog binnen.

Het was dus niet tot over 3 weken voor mijn gynaecoloog, maar tot over 3u of zo? Ze probeert me nog snel gerust te stellen en gaat zich dan voorbereiden op de keizersnede. Ik krijg een operatiehemdje aan, de procedure wordt overlopen en dan is het even wachten voor ze mij naar het operatiekwartier rijden. Lang ga ik daar niet hebben moeten wachten, maar ik kon alleen maar wenen en bang zijn. De emoties van de afgelopen uren komen er uit. Ik ben vol ongeloof en bang, ontzettend bang om weer een kindje te verliezen.

En plots is dit een bevallingsverhaal

Achteraf gezien ben ik blij dat ik de consult over een mogelijke keizersnede vrij vroeg (nog maar een week ervoor) al gedaan heb. Ik weet wat er gaat komen, dit zorgt er voor dat dit stukje, de keizersnede zelf, mij minder beangstigd. Bovendien weet ik dat mijn gynaecoloog chirurgisch heel bekwaam is, deze dingen stellen mij op dat moment gerust. Alleen niemand weet wat er nadien komt. Niemand weet wat de uitkomst nadien is.

Ik word naar het operatiekwartier gebracht en moet daar op de tafel gaan zitten voor de epidurale. Ze vragen of ik gegeten heb. ‘Ja, wortelpuree voor ik op controle ging.’ Ze zullen mij ook iets tegen de misselijkheid geven, want normaal moet dit nuchter. Ik neem plaats op de operatietafel en kan alleen denken hoe koud en klinisch is dit? Stil zitten terwijl ze in jouw rug prikken is echt geen lachertje. God, ik vond dat ik daar zo ongemakkelijk zat en dat het toch wel pijn deed. Ik zat daar: ‘Duurt dit nog lang?’, terwijl iedereen mij probeerde gerust te stellen.

Iedereen rondom mij is zo lief, de vroedvrouw (aan een stagiaire vroedvrouw wordt gevraagd foto’s te maken), de anesthesist en zijn assistent, mijn gynaecoloog en dan komt er nog een bekend gezicht bij. De dokter van neonatologie en zij zegt wat ik alleen maar kan beamen. ‘Hoe kan de bliksem nu twee keer inslaan bij hetzelfde gezin?’ (Zij is een van de de dokters die 4 jaar geleden alles uit de kast heeft gehaald om Warre te proberen redden én die mij uitstekende nazorg gaf!) Ik weet echter dat ik en mijn zoontje bij haar en mijn gynaecoloog in de beste handen zijn en dat is het enige dat mij op dat moment toch wat gerust stelt.

Welkom Lander

Terwijl lig ik daar op die koude tafel, misselijk te worden en heb ik het koud. Dat zijn de drie dingen die mij het hardst bij blijven: ik ben misselijk, het is hier koud en iedereen is zo lief. Ondanks de medicatie tegen de misselijkheid komt mijn avondeten er dan ook terug uit. Gelukkig wordt dit met een lach onthaald: ‘Inderdaad, wortelpuree!’ Dit zorgt voor mij dat de spanning wat wordt weggenomen.

Iedereen is druk in de weer, met alles klaar zetten voor de komst, mij en de baby op te volgen, … Ik voel me wat onwezenlijk, alsof ik in een film zit. Alles overkomt me gewoon. Daarom zoek ik ook Kevin zijn blik en hand op, probeer ik terug tot mezelf te komen en de dingen toch bewust te beleven. (Wat ik heel moeilijk vond.)

Om 23u16 is Lander geboren, een kleine 4 uur na mijn 33 weken controle. Het eerste dat hij doet is wenen, heel luid wenen en blijven wenen. En ik kan alleen maar denken: natuurlijk jongen, zo abrupt uit uw warm nestje gehaald worden.

Hij heeft ook heel zijn onderzoek in het aparte kamertje geweend. Ik kan op dat moment alleen maar huilen van blijdschap, wat ben ik blij dat ik deze keer wel mijn zoontje kan en mag horen huilen. Kevin blijft heel de tijd bij Lander (zoals ik op voorhand gevraagd heb), dus ik voel mij wel wat verloren daar op die operatietafel, waar de gynaecoloog mijn nazorg doet. Gelukkig heb ik wel een gynaecoloog die het socio-emotionele heel belangrijk vindt. Ik word dus voldoende gerust gesteld en gefeliciteerd met de geboorte van onze zoon. Maar ik wil uiteraard maar 1 ding en dat is weten wanneer ik onze Lander kan vast houden.

Dit bevallingsverhaal wordt een verhaal van neonatologie

Het is doordat ik vraag: ‘Is Lander gestopt met huilen of zijn ze naar boven vertrokken?’, dat iedereen door heeft dat het ineens oorverdovend stil is. Ik moet eerst nog even naar recovery voor ik naar boven naar neonatologie kan. Dus ik lig daar alleen op een kamertje te wachten en ik heb het ontzettend koud! Ik ben echter vooral blij dat Lander niet alleen is, dat Kevin bij hem is. En de tranen vloeien rijkelijk, tranen van spanning, emotie en ook een beetje bang voor de toekomst.

Dit was mijn bevallingsverhaal van Lander. Doordat hij geboren is op 33 weken, moeten wij ook voor Lander weer naar neonatologie. Ook al ziet alles er heel anders uit, het voelt ook wel een beetje alsof ‘history is repeating itself’. Ik had het uiteraard graag anders gezien. Ik had graag een normale kraamtijd tegemoet gegaan, maar het is nu zo en we moeten er door. Het verloop van zijn eerste weken en verblijf op neonatologie, vertel ik jullie echter in een volgende blog.