Elke avond vlak voor het slapen gaan, heb ik mijn eigen avondritueel. Elke dag hetzelfde, elke dag een momentje waarbij we eventjes alleen met zijn drie op de wereld zijn.
Hoe kwam het tot stand?
Warre zijn bedje stond vorig jaar klaar in onze kamer, vast gemaakt aan ons bed. De knuffel en het nachtlampje dat voor hem bedoeld was, lag er boven op. Toen we de eerste dag thuis kwamen zonder ons ventje, lag die knuffel en dat lampje op mijn bed. (Warre zijn bedje had ik al laten weghalen, want dat was te pijnlijk voor mij.) Dus toen wij gingen slapen, nam ik die knuffel stevig vast, kroop dicht tegen mijn man aan en deed het nachtlampje aan. Dit was de start van ons eigen avondritueel.
Ik heb zo vele nachten doorgebracht, knuffelend met mijn kleine kangoeroe. Dan lag ik vaak al wenend in mijn bed. Meermaals duwde ik het lampje dan terug aan. Omdat ik niet kon slapen, omdat ik zijn en mijn verhaal wilde opschrijven om maar niets te vergeten, omdat ik foto’s wilde kijken om elk detail te blijven herinneren, omdat ik me zo leeg voelde en mijn klein ventje graag zo dichtbij mij wilde hebben, omdat…
En nu?
Ondertussen zijn we een jaar later en is ons avondritueel wel wat minder uitgebreid geworden, het is nu ook korter. Maar dat lijkt me wel normaal. Al blijft de essentie wel hetzelfde. Ik wens Warre elke avond ‘slaap wel’ en geef hem (zijn foto) dan een kusje. Het nachtlampje gaat dan aan en meestal ben ik nog voor het terug uitgaat al in slaap gevallen. Dat is trouwens iets dat ik me vorig jaar niet zou kunnen inbeelden. Toen had ik zeker drie keer of meer het lampje terug aangestoken. En zijn kangoeroe-knuffel waakt over ons op mijn nachtkastje. Als het even een moeilijkere periode is, dan belandt die knuffel terug mee in bed, als mijn persoonlijke houvast, mijn Warre-anker. Maar meestal waakt hij samen met zijn sterrenlamp over mama en papa.
Dit avondritueel is voor mij zo belangrijk, het is voor mij telkens een afsluiten van de dag met ons drie. Even tot de essentie komen, eventjes alleen met zijn drie op de wereld. Of zo voelt het toch aan voor mij.
Geef een reactie