Een leeg kamertje, propvol spullen, jouw kamer. Dat is ook een beetje hoe ik me soms voel. Leeg, maar ook met zoveel emoties. Verdriet omdat ik Warre niet meer kan vasthouden en zien opgroeien. Schuldgevoelens omdat ik door ga met mijn leven en soms schuldgevoelens omdat ik ook zo vaak stil sta bij hem. Hoop op een tweede kindje, een broertje of zusje, hoop om al die spulletjes die we voor hem kochten, snel te kunnen gebruiken.
Soms overvallen die gevoelens me, door heel logische dingen zoals Warre zijn verjaardag, maar soms ook door heel kleine dingen. En dan kan het mij heel hard en heel snel overvallen. Wat kunnen triggers van die emoties zijn en hoe
probeer ik er mee om te gaan?
Huilend in de supermarkt
Soms zit het in iets kleins, onverwachts… Zo stond ik laatst zonder het te beseffen te huilen in de supermarkt. Was het door het lied van Pink dat ik aan het meezingen was? Of door de zoektocht naar chocolade, iets dat ik totaal niet kon ruiken of zien tijdens mijn zwangerschap? Ik zal het nooit zeker weten, maar daar stond ik dan met tranen in de supermarkt. Omdat ik het toch een beetje gênant vond, probeerde ik mijn tranen wat te verbergen. Ze tegen houden heeft bij mij toch geen zin, dus ik liet ze wel gewoon de vrije loop.
Ook toen ik laatst naar een concert van Bart Peeters ging, stond ik weer te huilen. Alleen deze keer kon ik het voorspellen. Bart Peeters is het concert waar ik eind oktober 2017 voor het eerst heel duidelijk en heel veel beweging
voelde van ons klein ventje. Het is ook muziek die ik heel de zwangerschap door vaak heb op gezet. Als het wat rustig was in mijn buik, zette ik die muziek op en dan reageerde hij bijna altijd. Dus toen ‘Tot je weer van me houdt’ werd gespeeld, barstte ik in tranen uit. (Tijdens mijn zwangerschap, kreeg ik bij dit lied ook altijd tranen in mijn ogen.) Deze keer was ik met vrienden op stap, dus ik heb een heel lied lang op een schouder liggen huilen. De knuffel die ik toen kreeg, deed ontzettend deugd!
Ook plaatsen kunnen betekenisvol zijn
Naast muziek kunnen bepaalde plaatsen ook triggers van emoties zijn.
Zo gingen we wandelen in Cadzand, toen we in onze twee wachtweken zaten, maar ook nadien keerde ik er nog terug. Het is een plaats die ik heel bewust koppel aan het zorgeloos zijn, aan het verlangen en hopen naar. Daar op het strand wandelen maakt dan misschien wel wat in me los, het is ook een soort van troost die ik soms bewust wil op zoeken.
Naar Disneyland of Londen gingen we nog niet terug, maar ik kan me inbeelden dat ik daar ook wel eens door emoties kan worden overvallen.
“Juf ik vind jou lief”
Ook kleine dingen die andere mensen zeggen of doen, kunnen ervoor zorgen dat ik plots aan Warre moet denken. Hierdoor kan ik me soms even terug trekken of kan het plots lijken alsof ik even weg van de wereld ben. Dat is niet omdat ik niet wil dat je dit vertelt, maar omdat ik het op dat moment daar even moeilijk mee heb.
Als sommige mensen zeuren over hun kinderen, omdat ze weer slecht hebben geslapen ofzo, dan kan ik soms enkel denken: ‘Ik wil dat ook’. Ik weet dat sommige mensen mij hier in het verleden wilden sparen, door deze dingen bewust niet tegen mij te zeggen. Maar ik vind dat dit bij hun leven hoort, dus ik wil dit ook gewoon horen. Alleen soms kan dit er wel voor zorgen dat ik wat stiller word of me even terug trek. Gewoon omdat ik dat eigenlijk allemaal ook wil meemaken.
Wanneer een kind op school me een onverwachte, spontane knuffel vol overgave geeft, dan ben ik uiteraard vereerd. Al kan ik soms ook wel denken, had ik nu maar een kindje die dit elke dag bij me deed.
En zo zijn er nog honderd en één dingen die ik kan opsommen. Ze zullen me soms overvallen en andere momenten niets doen. Maar ze mogen er zijn en dat is het belangrijkste!
19 april 2019 at 10:57 am
Dikke knuffels xxx
Inez