Het is weer een tijdje gelden dat ik achter de computer kroop om mijn gedachten neer te schrijven. Dat komt vooral doordat ik soms niet zo goed weet waarover ik hier wel en niet kan of moet schrijven. Soms lijkt het namelijk dat deze blog door verdriet geïnspireerd is. Maar dat is natuurlijk niet zo. Bovendien is het verdriet niet meer alom aanwezig. Begrijp me niet verkeerd. Het verdriet is niet helemaal weg, ik denkt dat dit ook niet kan. Maar het verdriet is veranderd.
In oktober schreef ik tijdens #hetrouwtinmij2020 van het Berrefonds, op mijn Instagramaccount een tekst over de woelige dagen. Deze wil ik hier graag delen en aanvullen, om jullie een kijkje te geven in hoe verdriet verandert.
Woelige dagen
Woelige dagen…
Ze vallen niet meer zo veel voor.
Maar soms zijn ze er wel.
En dan moet je er door.
Soms voel je je dan dood van binnen. Dit was vooral zo helemaal in het begin. Momenteel zijn dat meer momentopnames van heel even een kwartiertje… Meestal wanneer je beseft, nee, deze maand is weer niet dé maand.
Soms voel je net heel veel en loop je helemaal over. Van woorden, van tranen of stuiter je tussen de muren heen. Dan weet ik met mezelf geen blijf en kan er niets of net veel te veel. En dan denk ik soms wat gebeurt er met dit lijf?
Gelukkig heb ik super vrienden en een hele lieve man. Waar ik altijd, soms dag en nacht, terecht bij kan. En ook al kan het in deze tijden weer veel minder fysiek en maakt het dat er niet gemakkelijker op (en lijken de woelige dagen er daardoor meer of erger soms)… Toch weet ik dat ze niet meer zijn wat ze waren en weet ik morgen schijnt de zon. Of straks of over een dik uur. Want elke dag heeft wel ergens een (piep)klein gouden randje, hoe woelig hij ook begon.
Het verdriet is er nog maar anders
Zo zie je dus, het verdriet is er nog, maar anders. Waar het in het begin elke dag en elke seconde mijn gedachten en mijn zijn overheerste, is het er nu (2,5 jaar later) nog maar af en toe. Op die momenten waarop je weet dat er een mijlpaal in Warre zijn leven zou zijn. Of wanneer er iets gebeurt dat je heel triestig of net heel vrolijk maakt. Bij elke nieuwe geboorte heb je toch even weer dat gemis. Maar ook bij feesten en gezelligheid, kan je soms ineens even intens verdrietig zijn. Ik zeg ook kan, want waar het vroeger een gegeven was, is het dat nu veel minder. Even goed gebeuren al deze dingen zonder ook maar een zweempje van verdriet.
Duren deze momenten lang? Nee, zeker niet. Waar het in het verleden mijn dag kon overheersen, kan ik het nu veel beter plaatsen en nadien weer op zoek gaan naar een klein gelukje of de regenboog van die dag. Zal dit bij iedereen zo zijn? Zeker niet, maar dit is wie ik ben en ik zie het ook als mijn kracht. Ik zoek actief naar de regenbogen in elke dag!
Verdriet verandert ook het gemis?
Wil het verandert verdriet ook zeggen dat het gemis naar Warre er niet meer is? Zeker niet. Hij is er elke dag opnieuw, in mijn hart en in mijn gedachten. En elke dag mis ik hem wel een keertje of meer. Maar dit gaat niet meer per se gepaard met intens verdriet. Gemis en verdriet zijn niet meer hetzelfde. Het verdriet veranderde, het gemis niet.
Geef een reactie