Mijn herinneringsjuwelen of mamajuwelen liggen me toch nauwer aan het hart dan ik zelf dacht. Dat heb ik de afgelopen week mogen ontdekken.

Laat me eerst al eens terug gaan naar vorig jaar. Nadat Warre was gestorven, was één van de eerste dingen waar ik aan dacht: “Ik wil graag een asjuweeltje, zodat onze kleine jongen altijd dicht bij me is.”

Waarom geen asjuweel?

Na hier een paar dagen verder over na te denken, vond ik dat toch maar een enge gedachte. Het voelde namelijk aan alsof ik onze jongen zou opsplitsen en dat voelde voor mij heel fout aan. Naar mijn gevoel kon hij zo niet volledig op gaan in de natuur en zou hij dus geen rust vinden. Ik weet dat het misschien een beetje simplistisch of kinderachtig klinkt, maar voor mij moest onze Warre helemaal met de wind mee, naar boven de wolken. Want ik geloof wel in het principe ‘ashes to ashes, dust to dust’.