Dit is het vervolg van mijn verhaal van mijn zwangerschap na verlies. Ik vertelde in de vorige blog al van het prille begin tot ongeveer het begin van het tweede trimester van mijn zwangerschap. Vandaag vertel ik verder over mijn regenboogzwangerschap zoals velen dat noemen.
Een regenboogzwangerschap bestaat niet enkel uit regenbogen en glitters
Ik kan je wel zeggen dat een zwangerschap na verlies nochtans niet aanvoelt als regenbogen en glitters all around! Zoals je al las in de blog die hieraan vooraf ging, was het voor mij vooral telkens onzeker aftellen tot de volgende echo. Vanaf dat ik Lander begon te voelen was ik vaak ook geruster. Warre voelde ik al heel vroeg, Lander liet op zich wachten tot 17 weken. (Wat op zich een normaal moment is!) Al was dit in het begin uiteraard maar eerder sporadisch. Wat mij ook erg aan het twijfelen bracht was dat ik Warre heel snel, heel hard voelde en Lander was veel zachter, gedempter. Uiteindelijk vertelde gynaecoloog me dat dit door een andere inplanting van de placenta komt.
Alvast, van zodra hij consequent van zich liet voelen, was ik een pak geruster. Al moet ik zeggen dat ik tijdens deze regenboogzwangerschap vaker dan bij Warre bewust de schopjes ging opzoeken en tellen. Ze stelden me elke keer gerust. Uiteindelijk kan ik niet zeggen dat ik een zorgeloos tweede en derde trimester heb gehad. Maar ik probeerde wel heel bewust rust te vinden. Daarnaast deed ik ook pogingen om te leren omgaan met de angst die er dan wel was.
Omgaan met angsten
Daarom ging ik dan ook heel bewust geregeld naar de psycholoog. Dit om mijn angsten, twijfels enzovoort te bespreken en onder controle te houden. Mij hielp dit echt. Ik weet dat dit niet voor iedereen zo is. Al geloof ik wel dat eens je een match hebt met een psycholoog, dit echt wel een meerwaarde kan betekenen. De psycholoog hielp mij door tools en strategieën aan te reiken, waardoor ik al die angsten beter onder controle kon houden.
Daarnaast kon ik gelukkig ook terecht bij mijn zus, mijn partner en mijn vrienden. Mijn zus was de eerste die wist dat ik zwanger was, nog voor ik mijn eerste echo had. Ik sprak tijdens mijn zwangerschap geregeld met haar (en mijn metekindje) af om mijn gedachten te verzetten. Daarvoor kon ik gelukkig ook bij enkele vriendinnen terecht, gewoon even bellen en wat babbelen of wat gaan doen. Zeker Lander zijn meter wist telkens perfect wat ze moest zeggen! Ik had zelfs een vriendin die tegelijkertijd zwanger was, zij was ongeveer een maand verder dan ik. Vermits wij beiden al wel wat verlies hebben moeten verwerken, kon ik bij haar vooral veel erkenning vinden.
Ik ging ook wekelijks zwemmen met een vriendin en na een tijdje deed ik ook aan zwangerschapsyoga. Af en toe gaan wandelen met de hond en de natuur opzoeken, was voor mij ook belangrijk. Daarnaast bleef ik geregeld mantra’s opzeggen om mij tot rust te brengen en ik visualiseerde dat kleine groeiende jongetje in mijn buik. (Al vond ik dat zelf soms wel wat gek, maar het hielp mij wel heel hard!)
Waarom geen zwangerschapsaankondiging?
Deze keer wisten enkel de mensen die dicht bij ons staan dat ik zwanger was. We kozen er bewust voor geen grote aankondiging op sociale media te doen zoals bij Warre. Vooral omdat ik ondertussen weet dat dit voor veel mensen een trigger (en dus heel pijnlijk) kan zijn. Daarnaast hadden we er zelf ook geen behoefte aan om het aan de grote klok te hangen. Iedereen die het moest weten, was op de hoogte en dat was voor mij voldoende.
We vonden het bij Warre wel heel leuk om die aankondiging te bedenken. Dus we maakten wel een aankondigingsfoto om het aan de framily te laten weten.
Halfweg de zwangerschap
De 20 weken echo vond ik deze keer veel belangrijker en spannender dan bij de zwangerschap van Warre. Waarschijnlijk heeft dat veel te maken met hoe Warre gestorven is, daarom verwees de gynaecoloog mij deze keer ook door naar een echo-specialist. Ik vond het spijtig dat Kevin niet mee kon, dus ik zat alleen in de wachtkamer in het ziekenhuis… Bij een vreemde gynaecoloog. Ik ben zelf iemand die heel veel nood heeft aan medische professionals die mij gerust stellen en waar ik het gevoel bij heb dat ik al mijn vragen kan en mag stellen. Dus dit maakte het voor mij waarschijnlijk nog extra spannend.
Gelukkig nam deze gynaecoloog haar tijd om mij gerust te stellen en naar mijn vragen te luisteren. Ze nam ook haar tijd om naar alles te kijken en te zoeken, want ik heb natuurlijk twee kinderen die liever niet te veel laten zien op echo! Wat een opluchting wanneer ze vertelde dat alles in orde is met dat kleine ventje in mijn buik. Alles ziet er goed uit én de navelstreng zit op een goede plaats in de placenta ingepland. Wat een geruststelling! De medische wereld is toch zo’n wonder. Er was zoveel meer te zien op deze echo dan bij de gewone gynaecoloog. Alles werd nagekeken en alles werd technisch, maar ook in mensentaal uitgelegd. Hoe gek toch dat je een kleintje kan zien slikken, zijn hartje kan zien werken tot in detail, de bloeddoorstroming vanuit de placenta kan zien enzovoort.
Bevalling in zicht?
Ik was dan misschien nog maar goed en wel halfweg deze regenboogzwangerschap, ik was al veel meer dan nodig bezig met de bevalling. Vooral omdat ik toch wel schrik had voor alles wat mis kon lopen. Terwijl ik bij de zwangerschap van Warre daar nooit ook maar een seconde over heb nagedacht. Ik wist dan wel, wat met Warre gebeurde, is zeer zeldzaam, maar niemand kon mij beloven dat alles goed bleef gaan en ik ook effectief met een levend kindje in mijn armen ging eindigen.
De echo op 25 weken was terug bij mijn eigen vertrouwde gynaecoloog, die terug was uit bevallingsverlof. Wat fijn dat ik met haar al mijn angsten, bekommernissen en twijfels kon bespreken. Ik wilde dan geen herhaling van wat er met Warre gebeurde, ik had toch een hoop vragen over een eventuele keizersnede. En eigenlijk had ik nog meer schrik voor de bijhorende anesthesie. Mijn gynaecoloog begreep beter dan wie ook, dat goede informatie (voor mij) helpt om angsten weg te nemen. Ik had nog heel lang om er over na te denken, maar in samenspraak met haar werd er al wel een consult ingepland met de dienst anesthesie.
Laatste loodjes regenboogzwangerschap
Om de een of ander reden was de overgang naar het derde trimester van deze zwangerschap een heel emotionele moment. Ik had plots veel meer huilbuien, veel meer angsten terug. Misschien wel omdat nu echt wel het einde in zicht kwam? Of omdat ik bepaalde dingen nu echt moest regelen? Ik kon niet meer zeggen over die of die beslissing hoef ik nog niet na te denken, want ik heb nog tijd zat. Of was het gewoon omdat er toch nog wel trauma en geladenheid zit rond mijn bevalling van Warre?
Gelukkig waren er ook lichtpuntjes. Ik vond een vroedvrouw waarmee ik een heel aangenaam kennismakingsgesprek had. Door dit gesprek had ik spijt dat ik nog niet eerder contact met haar had opgenomen. Ik kon vanaf nu ook bij haar terecht met vragen en bedenkingen, wat geregeld toch een hoop stress en ongerustheid van mijn schouders nam.
De babykamer kwam stilaan in orde, er werden knopen doorgehakt over de suikerbonen, we hadden een ontwerp van het geboortekaartje, … Al deze dingen die normale nesteldrang zijn, waren voor mij soms toch een beetje een opdracht. Ze maakten het voor mij echter wel wezenlijk dat we echt wel een regenboogbaby gingen verwelkomen.
Ik had ook een gesprek met de dienst anesthesie en wat was ik daar uiteindelijk heel blij om, dat dit redelijk vroeg heeft plaats gevonden. Lander besloot namelijk niet te blijven zitten tot ik 40 weken zwanger was. (Het is te zeggen, er werd voor ons beslist dat hij niet zo lang in mijn buik kon blijven wonen. Daar lees je meer over in mijn bevallingverhaal.)
Laat me nog even afsluiten met deze zin die voor mij wel een geruststelling was tijdens deze zwangerschap. Misschien kan die iemand die een soortgelijke situatie meemaakt, wel helpen.
You don’t have to love your pregnancy to love your baby!
Geef een reactie