Exact twee jaar geleden kreeg ik van fertiliteit mijn ‘proficiat u bent zwanger’- telefoontje. Je hoopt altijd een beetje dat je dat nieuws krijgt, al probeer je ook niet te hard te hopen. Je wilt jezelf namelijk niet te hard laten teleurstellen. Ik neem jullie vandaag mee in mijn verhaal van een zwangerschap na een verlies.

Waar we bij Warre toen door het dolle heen waren, was ik nu wat gereserveerder. De dokter kreeg wel een ‘Joepie’ aan de telefoon, maar de rest van de avond (we gingen weg met vrienden), ging zijn normale gang. Waar ik bij Warre het gevoel had dat het geluk van me af straalde, was ik nu vooral onzeker. Ik wist wel dat ik nooit meer helemaal zorgeloos zwanger ging zijn na het verlies van Warre. Ik had daarnaast ook verwacht dat het vroege zwangerschapsverlies van begin dat jaar erg ging meespelen bij een volgende zwangerschap.

Nooit meer zorgeloos zwanger

Na een miskraam eerder dat jaar begon het aftellen naar de eerste echo. Elke dag dat ik misselijk was, elke dag dat ik moe was, elke dag met gevoelige borsten, zag ik als een goed teken. Waar ik begin dat jaar vooral afwachtend en bang was, was ik nu toch wel hoopvol, maar ook heel snel onzeker.

De vorige keer was er op de 7 weken echo geen hartslag. Dit zou nu toch wel het geval zijn? Toen had ik namelijk ook al die dingen gevoeld. Ik vond het toen alleen heel moeilijk om te zeggen ‘Ik ben zwanger’. Ik wist beter dan ooit dat alles nog kon, toch voelde dit zo anders… Zo hoopvol (meestal)!

Dus ik deed mijn yoga-oefeningen en ging ik aan de slag met mantra’s en relaxatieoefeningen. Dit alles om de doemgedachten die af en toe de kop op staken, te onderdrukken. Ook al had ik een heel moeilijke periode verwacht naar die eerste echo, uiteindelijk viel die toch nog mee. De ene dag was ik licht hoopvol, de andere dag heel onzeker. Alles wat ik toen voelde, ging ik analyseren. ‘Is dit normaal, is dat normaal?’ ‘Zou dit gevoel daarvan komen?’ ‘Moet ik daar misschien toch mee opletten?’

Ik koos er dan ook voor heel bewust aan de slag te gaan met mijn mentale welzijn. Ik vertelde het aan mijn zus, zodat ik toch niet alles alleen moest dragen. En herhaalde elke dag hetzelfde mantra: ‘I trust my body to grow and to protect this child’. (Die herhaalde ik nog heel de zwangerschap als ik het even moeilijk had.) Daarnaast hadden we natuurlijk ook een puppy rondlopen die heel vaak mijn aandacht nodig had. Met andere woorden: gedachten verzetten helpt!

Eerste echo

De dag voor de eerste echo en de dag zelf was er voor mij toch eentje met geregeld zenuwen! Zo spannend, benieuwd en af en toe ook een beetje bang… Zou heel mijn zwangerschap draaien rond angst om verlies?

Made with love - zwangerschap na verlies

Tijdens de echo hoorden we gelukkig een mooi kloppend hartje en zag alles er in orde uit met de baby. Ik had echter wel een kleine bloeduitstorting naast het vruchtzakje. De fertiliteitsarts verzekerde me dat dit niet zo erg was. Dit kon nog innestelingsbloed zijn. Ik moest twee weken later nog eens op controle komen om te kijken of dit van zelf weg ging. Verder mocht ik de komende weken niks heffen, niet sporten, het rustig aan doen en even terug Crinone nemen. (Dit is een geneesmidddel met progesteron om de innesteling enzovoort te bevorderen. Ik moest dit eerder al nemen na terugplaatsingen.)

We kregen ook al een uitgerekende datum te horen: de verjaardag van Warre. Dit voelde in eerste instantie als dubbel aan. Nu weet ik perfect wat ik wanneer kan verwachten, want deze zwangerschap loopt dan wat gelijk met die van Warre. Maar dat is ook Warre zijn speciale dag, een dag die toch nog steeds met heel wat emoties wordt beleefd. En ook, Warre zorgt nu al mee voor zijn broertje of zusje! Het moet uiteraard gewoon zo zijn!

Uitgerekende datum = verjaardag Warre

Uiteindelijk wordt deze gedachte voor mij een soort van lichtpuntje in deze zwangerschap, na het verlies geef dit me een hoopvol uitkijken naar. Al moet ik eerst nog twee weken rusten en mijn gedachten onder controle houden. De fertiliteitsarts zegt dan wel dat het geen probleem is, eens je thuis bent, begin je toch weer vanalles te denken.

De twee weken tot aan de volgende echo wisselen af tussen: ‘joepie, er groeit een baby in mijn buik’ en ‘zou alles in orde zijn?’. Afleiding zoeken is dus voor mij heel belangrijk. Maar vooral, we delen het nieuwe toch al mee met enkele mensen die dicht bij ons staan. Het vroege zwangerschapsverlies van begin dat jaar voelde zo eenzaam aan omdat bijna niemand van iets wist. Dus het is spannend om dit mee te delen, maar zorgt voor mij ook voor rust, alsof ik op iemand kan terug vallen.

Bij de volgende echo krijg ik gelukkig te horen dat de bloeduitstorting aan het krimpen is. Alles ziet er goed uit met de kleine pruts en vanaf nu kan mijn gewone gynaecoloog de verdere opvolging doen. Uiteindelijk neemt de fertiliteitsarts afscheid met de zin: ’tot aan het geboortekaartje’. En dat, maakt mij zo blij.

Ongerust over alles

Vanaf nu tel ik telkens af naar de volgende echo. Wat ga ik blij zijn als ik dit kindje eindelijk kan voelen bewegen. Ik voel me dan wel misselijk en moet geregeld overgeven. (Wie het ooit ochtendmisselijkheid noemde, is nog nooit zwanger geweest!) Ik ben moe en elke inspanning is er te veel aan. Mijn heupen doen al pijn nog voor ik 12 weken ver ben. Waar dit alles bij de zwangerschap van Warre een gerust stelling was, dat alles in orde was, is het dat deze keer niet helemaal. Ik probeer het zo wel te zien, maar toch ben ik elke keer enkel écht gerust gesteld na een controle .

Bij de eerste echo bij mijn gynaecoloog blijkt alles in orde te zijn, de bloeduitstorting is volledig weg en de kleine pruts groeit mooi zoals hij moet groeien. De gynaecoloog vermoedt wel een beginnende bekkeninstabiliteit omdat ik zoveel pijn heb aan mijn heupen, maar daar kennen we gelukkig een goede osteopaat voor! Ik bespreek ook al direct dat ik toch een zekere angst heb voor een natuurlijke bevalling. Na de zwangerschap en het verlies van Warre is dit natuurlijk niet meer dan normaal. Ook al weet ik dat wat er met Warre gebeurde, iets heel zeldzaam is. De gynaecoloog drukt dit ook nog eens op mijn hart. Wat ben ik blij dat ik met haar alles kan bespreken.

Wanneer ik 14 weken zwanger ben, zal zij op zwangerschapsverlof gaan, dus ik wordt wel even opgevolgd door een andere gynaecoloog uit haar praktijk. Dat maakt me de eerste keer onzeker, maar dat gevoel wordt gelukkig snel weg genomen wanneer ik merk dat ik ook daar met al mijn vragen terecht kan én wanneer ik merk dat ook zij heel erg begaan is met mijn mentale welzijn. Zo verwijst ze me voor de 20 weken echo door naar een specialist om zeker te zijn dat wel geen herhaling van Warre kunnen verwachten.

Meer hierover en de rest van mijn zwangerschap na verlies lees je in mijn volgende blog!